WOYZECK
   

Scenariusz: Werner Herzog - na motywach dramatu Georga Büchnera
Zdjęcia: Jorg Schmidt-Reitwein, Michael Gast

Występują: Klaus Kinski, Eva Matters, Wolfgang Reichmann, Willy Semmelrogge,

Czas: 81 min.
Niemcy 1979

Herzog, idąc śladem Buchnera, oparł swój film na kanwie wydarzeń historycznych. W idyllicznej scenerii małego garnizonowego miasteczka snuje swoją opowieść o alienacji i narastającym obłędzie pewnego szeregowca armii austriackiej, który "dnia 21 czerwca 1821r.", w akcie ostatecznej rozpaczy zamordował swą ukochaną żonę Marię. woyzeck, zniewolony przez dryl i totalitarny system wojskowy, zdegradowany do poziomu nieludzkiej, groteskowej kukły, bezwiednie wykonującej każdy wykrzyczany rozkaz (...) walczy o swoje człowieczeństwo. "Czy ja jestem mordercą? - krzyczy w oberży - Spójrzcie na samych siebie".

WERNER HERZOG

Urodził się 5 września 1942r. w Monachium. Pierwszy krótki film (Herakles, 1962) zrealizował, jak sam przyznaje, skradzioną kamerą. Był wówczas studentem pierwszego roku na monachijskim uniwersytecie. W 1966r. Herzog rozpoczął studia na Duquesne University w Pittsburgu (USA), pracując jednocześnie dla lokalnej stacji telewizyjnej i... agencji kosmicznej NASA. Po powrocie reżysera do Niemiec zrealizował czwarty film krótkometrażowy, Letzte Worte (1967), wyróżniony na festiwalu w Oberhausen. Pierwszy film fabularny (Lebenzeichen, 1968) zrealizował Herzog w egzotycznych plenerach greckiej wyspy Cos. Obraz, eksplorujący kluczowy w twórczości niemieckiego artysty temat szaleństwa i alienacji, przyniósł swemu autorowi nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszy debiut na festiwalu w Berlinie. Poprzez swój kolejny film, (Aquirre, gniew boży, 1973), Herzog włączył się w nurt Nowego Kina Niemieckiego. Główną rolę zagrał Klaus Kinski, od tego momentu stały współpracownik Herzoga. To właśnie w kinie niemieckiego wizjonera, Kinski stworzył swoje najwybitniejsze kreacje (temu fenomenowi poświęcony został pełnometrażowy dokument - Mein liebste fiend - nakręcony przez Herzoga już po śmierci Kinskiego). Niewątpliwie, wpływ na sukces (nagroda jury na festiwalu w Cannes) następnego w dorobku Herzoga dzieła (Zagadka Kaspara Hausera, 1975) miał udział w tym przedsięwzięciu Bruna S., "aktorskiego" odkrycia reżysera (Stroszek, 1977). Z mniej przychylnym przyjęciem spotkało się natomiast zbyt hermetyczne, jak na wymagania przeciętnego widza, Szklane serce (1976). Dla osiągnięcia stylizowanego portretu zbiorowej halucynacji, Herzog poddał występujących w filmie aktorów działaniu hipnozy. Obsesja Herzoga na temat destrukcji ludzkiej psychiki w warunkach ekstremalnego napięcia przybrała niezapomniany kształt wizualny w filmie (Fitzcarraldo, 1982). Za ten wysiłek artystyczny Herzog odebrał w Cannes nagrodę dla najlepszego reżysera. Mimo tak wielu sukcesów i wciąż powiększającej się filmografii, aż do dnia dzisiejszego, Herzog funkcjonuje w zbiorowej podświadomości miłośników kina przede wszystkim jako twórca Nosferatu (1978), onirycznej wariacji na mityczny temat wampiryzmu, stanowiącej kwintesencję estetyki niemieckiego ekspresjonizmu i romantyzmu.

Wernera Herzoga nazwać można śmiało demiurgiem kina, panującym w sposób absolutny nad filmową rzeczywistością (reżyser jest jednocześnie scenarzystą i producentem swoich dzieł). Mimo stwierdzenia, iż "film nie jest sztuką uczonych lecz prostaczków", większość jego dokonań sytuuje się poza obszarem zainteresowań masowej widowni. Być może to właśnie dzięki temu Herzog jest jednym z najbardziej kreatywnych artystów kształtujących oblicze współczesnego kina.

FILMOGRAFIA (filmy fabularne)

• Lebenzeichen (1968)
• Auch Zwerge haben klein angefangen (1970)
• Aquirre der Zorn Gottes (1973)
• Jeder fur sich und Gott gegen Alle (1975)
• Herz aus Glas (1976)
• Stroszek (1977)
• Nosferatu, Phantom der Nacht (1978)
• Woyzek (1979)
• Fitzcarraldo (1982)
• Wo die grunen Ameisen traumen (1984)
• Cobra Verde (1988)
• Schrei aus Stein (1991)